एक जना मानिसका चार छोराहरु थिए। उनी आफ्ना छोराहरूले कुनै पनि कुराको बारेमा हतारमा धारणा बनाउन नसिकून् भन्ने चाहन्थे। त्यसैले उनले तिनीहरूलाई एउटा खोजमा पठाए, पालैपालो- एक वर्षभित्र धेरै टाढा रहेको नाशपातीको रूख हेर्न।
पहिलो छोरा जाडोमा, दोस्रो वसन्तमा, तेस्रो गर्मीमा र कान्छो छोरा शरद ऋतुमा गयो।
जब तिनीहरू सबै फर्के, उनले तिनीहरूलाई एकसाथ बोलाए । र आफुले देखेको कुराको वर्णन गर्न लगाए ।
पहिलो छोराले रुख कुरूप, झुकेको र कुप्रीएको कुरा बतायो ।
दोस्रो छोराले उक्त कुरा स्विकारेन । "रुख त हरियो, कोपिलाले ढाकिएको, र फलको आशा गर्न सकिने, आशालाग्दो देखिएको थियो।"
तेस्रो छोरा त्यसमा असहमत भयो । उसले भन्यो कि "रुख फूलले भरिएको थियो जसमा धेरै मीठो सुगन्ध थियो । रुख आफैंमा धेरै सुन्दर थियो ।" र यो उसले जीवनमा देखेको सबैभन्दा सुन्दर चीज थियो ।
अन्तिम छोरा ती सबैसँग असहमत थियो; उसले भन्यो कि "रुख पाकेका फलले भरिएको; जीवन, पूर्णता र तृप्तिले भरिएको थियो।"
त्यसपछि ती मानिसले आफ्ना छोराहरूलाई- तिनिहरू सबै ठीक छन् भनी व्याख्या गरे, किनभने तिनीहरूले रूखको जीवनमा एउटा मात्र मौसम देखेका थिए ।
उनले तिनीहरूलाई भने कि तिमीहरूले रूख वा व्यक्तिका बारेमा केवल एक मौसमले मात्र धारणा बनाउन सक्दैनौ । तिनीहरू को हुन् भन्ने सार - र त्यो जीवनबाट प्राप्त हुने आनन्द र प्रेम - तबमात्र मापन गर्न सकिन्छ, जब सबै मौसमहरूको समग्रतालाई हेरिन्छ ।
यदि तपाईंले आफ्नो जीवनको "जाडोको समयलाई हेरेर हार मान्नु भयो भने, तपाईंले आफ्नो वसन्तको आशावादीता, तपाईंको गर्मीको सुन्दरता र तपाईंको शरदको पुर्णतालाई गुमाउनुहुनेछ।"
एउटा कठिन मौसमको आधारमा जीवनको मुल्यांकन नगर्नुहोस्। एक मौसमको पीडाले बाँकी सबै मौसमको आनन्दलाई नष्ट गर्न नदिनुहोस्।
Translated from https://steemit.com/writing/@noime/things-i-learned-from-life-the-four-seasons-inspirational-story
