लस्ट इन शिवपुरी - १

हामी ८ घन्टामा २०  किलोमिटर हिंडिसकेका थियौं । 

खुट्टा बेस्मारी दुख्न थालिसकेका थिए । 

अब हामी बिष्णुद्वारको खोजमा निस्केका थियौँ । बाटो हामीलाई थाहा थिएन । बाग्द्वार—शिवपुरी चढ्दा भेटिए जस्ता साइनेज अब देखिन छाडे । भेटिएका साइनेजको अवस्था पनि दयनीय थियो । नुवाकोटको शिवपुरी गापाको स्थानीय बताउने दुई युवाको जानकारी पछ्याउँदै हामी मुलबाटो (ढुंगा छापिएको सिंढी) छाडेर पश्चिमतिर झर्न थाल्यौं ।

दुई जना साथिहरु (सुमन भाई र लबेन्द्र सर) मानिरहेका थिएनन् । थाहा नभएको बाटो नजाउं भन्न्रे उनीहरुको ध्यय थियो । तर दुई जना कन्चन (म र मेरो भाई) को लहडमा हामी हिडि रह्यौ । बाग्द्वार उक्लदा पश्चिमतिर तेर्सीएको बाटोमा बिष्णुद्वार लेखिएको साइनेज थियो । कम्तीमा त्यहि बाटोमा हामी निस्किन्छौँ भन्ने हाम्रो अपेक्षा थियो । तर बाटो सोचेजस्तो सहज थिएन । मान्छे नहिडेको, सुनसान र अनकन्टार बाटो । कतै रुख ढलेर बाटो छेकिएको, कतै हिंड्दा हिंड्दै बाटो अन्त्य हुने । तैपनि बाटो पहिल्याएर हामी हिंडिरह्यौ ।

सुमन भाइले १० चोटि "हामीले त्यो दुई मान्छेको कुरा सुन्नु नै गल्ती भयो भनिरह्यो ।"

तर हामी हिंडिरह्यौ ।

५-१० मिनेट हिंडेपछि सुमन भाई र लबेन्द्र सर पनि "फर्कौ" भन्न छाडि सकेका थिए । अब उकालो फर्कन सम्भव थिएन  । तर हामी झरिरहेको ओरालो बाटोले कहाँ पुर्याउंछ भन्ने पनि ठेगान थिएन । गलत बाटो हिंडीरहेका पो छौं कि भन्ने डर पनि थियो ।  तर हामी पश्चिमतिर एक पछि अर्को डाँडा काट्दै झर्दै गयौं ।  

अचम्मको कुरा- हाम्रो खुट्टा अब दुख्न छोडिसकेका थिए ।

झन्डै ४-५ किलोमिटर हिडेंपछि खोला सुसाएको आवाज आउन् थाल्यो । बिस्तारै आवाज बढ्दै गयो । डरलाग्दो आवाज - नजिकिँदै गयो । अन्ततः हामी एउटा खोंचमा आइपुग्यौं । अँध्यारो डरलाग्दो खोंच । तर छंगछंग बगिरहेको कन्चन पानी । पारि तर्न बनाइएको काठको पुल । भिमकाय ठुलो ढुंगा । ढुंगामुनि वडार । वडारमा विभिन्न देवीदेवता स्थापना गरी पुजा गरिएको । ढुंगाका देवताहरु । बुद्धका प्रतिमाहरु । धुपबत्ती बालिएको अवशेषहरु । हिन्दु र बौद्द धर्मको अनुपम समागम । तोरण र ध्वजापताकाहरु खोलाभरि टाँगिएको । रहस्यमय ठाउँ ।

त्यस्तो धार्मिक आस्थाको ठाउँमा कुनै साइनेज भने थिएन ।

काठको पुल तरेपछि बाटो उकालो लाग्यो । ल फसाद पर्यौ !

त्यो अँध्यारो, अनकन्टार, रहस्मय खोंचमा शायद हामी हरायौँ ।

हामीलाई थाहा थियो - शिवपुरी नागार्जुन रास्ट्रिय निकुन्जको गेट पुग्न हामीलाई तल झर्नु छ । निकुन्जको गेटमा पनि छंग—छंग खोला बगिरहेको थियो । खोला तरेपछि पक्कै टोखा पुगिन्छ ! हाम्रो सवारी साधन निकुन्जको गेटमा थियो । टोखा जाने हाम्रो बिकल्प थिएन ।

शायद खोला तरेर सिंढी उक्लदै बिष्णुद्वार जाने बाटो पो थियो कि ?

त्यो अवस्थामा हामी चारै जना डराएका थियौं ।

हुनत खोलाबाट तलतिर काठको सिंढी पनि देखिएको हो । त्यहिँ सिंढीबाट निस्कने बाटो पो छ कि भन्ने पनि लागेको हो । लबेन्द्र सर त्यतैबाट जाउँ भन्दै पनि हुनुहुन्थ्यो ।

तर हामीले आँट गर्न सकेनौं । खोला पनि डरलाग्दो गरि सुसाइरहेको थियो । शायद लबेन्द्र सर पनि डराउनुभएको थियो । उहाँले पनि कर गर्नुभएन  ।  

र हामी फर्कियौं ।

हामी त्यही बाटो फर्किन थाल्यौं जुन बाटो झरेका थियौं । केहि माथि डाँडामा पुगेपछि अलिकति सास आयो । ४ बजेको थियो । उज्यालो बाँकी नै थियो ।  हामीलाई निकुन्जको गेटसम्म पुग्नु छ । तर कसरी ? एउटा उपाय थियो ।

बनै बन तल झर्ने ।

र हामी बनै बन तल झर्न थाल्यौं । रुख, बुट्यान, घाँस, पात-पतिंगर, हाँगा, जरा समात्दै । लड्दै पड्दै । माकुराको जालोसँग पौंठेजोरी खेल्दै । अनुहारभरी माकुराको जालो लागेपनि केहि पर्वाह थिएन । हामीलाई बाटो निस्कनु थियो ।

"निकुञ्जले हेलिकप्टर पठाएर रेस्क्यु गर्छ कि?" भन्ने ठट्टा गर्दै हामी झर्यौ । अर्को ठट्टा चाहिँ हाम्रो हालत 'गोदावरीमा हराएको बालक जोनको जस्तो हुने हो कि ?' भन्न्ने थियो ।  

१० मिनेट तल झरेपछि केहि खुल्ला ठाउँ जस्तो देखियो । अलि आशा पलायो ।

नजिकै गएर हेर्दा हाम्रो आशा टुट्यो ।

त्यहाँ थियो - ठुलो अजंगको भिर । चट्टानै चट्टानले बनेको ।

अनि फेरी हामी फर्कियौं । भीरको अर्को कान्लोतिर । र फेरी झर्न थाल्यौं । र फेरी खुल्ला ठाउँ जस्तो देखियो ।

अलि तल झरेपछि बाटो देखियो । मोटर गुड्न सक्ने कच्ची बाटो ।

अब हाम्रो खुसीको सीमा रहेन । हामी घाँस समात्दै हतार हतार झर्यौं । अन्ततः बाटो भेटियो ।

र हामी बाटै—बाटो लाग्यौं पूर्वतिर । किनभने बिहान बाग्द्वार उक्लदा पश्चिमतिर तेर्सीएको बाटोमा बिष्णुद्वार लेखिएको साइनेज थियो ।

अलि पर पुगेपछि तीन जना केटाहरु घाम तापिरहेका भेटिए । हामीले उनीहरुलाई भिडियो देखाउंदै एउटा अँध्यारो, अनकन्टार, रहस्मय खोंचमा पुगेको बिबरण सुनायौं ।

उनीहरुले हास्दै भने- त्यहिँ ठाउँ हो बिष्णुद्वार !

वी वेर शक्ड !

वी वेर स्पीचलेस !

र उनीहरुले बिष्णुद्वार भन्दा केहि तल रहेको आकर्षक झरनाको फोटो देखाए । त्यो झरना अलि पर यही बाटोमुनि रहेको बताए। फोटो देखेपछि हामीले आफुलाई सम्हाल्न सकेनौं । हामी फेरी आएकै बाटो फर्कियौं- त्यो मनमोहक झरना हेर्न ।

पश्चिमतिर दिन ढल्दै थियो ।

हामी फेरि अर्को संकटमा पर्दैछौं भन्ने कुराको भेउ हामिलाइ थिएन ।

(लस्ट इन शिवपुरी २ केही दिनपछि ।)