नजिकै गएर हेर्दा देखियो सानो झरना । सफा, स्वच्छ , कन्चन पानी । काठमान्डौ बासी धेरैले बिष्णुमतिको यो रुप देखेका नहोलान र भन्यो भने पत्याउनेछैनन् ।
अब बल्ल थाहा भयो- हामी यही झरनाको माथितिर केही बेर अघि हराएका थियौं ।
तर हामी माथी लागेनौ । यो खोलाले हामीलाई अघिनै अत्याइसकेको थियो । हामी अलि पर ट्रस हालिएको ठाउँमा पुग्यौं र झर्न थाल्यौं ।
खोला सुसाइरहेको थियो । हामी ठाडो बाटो झर्दै गयौं । अप्ठेरो, पुरै ठाडो बाटो । रुखका लामा लामा जरा समात्दै झर्नुपर्ने । लड्ने र चिप्लने डर उत्तिकै । फेरि खोला झरेको आवाज बढ्दै जांदा मनमा उत्सुकता उत्तिकै । बिस्तारै रुखमा छेलीएर सेतो सेतो पानी को लाम्चो लाम्चो आकार देखिन थाल्यो ।
तल पुगिसक्दा सबै चिच्याउने र कराउने गर्न थाले । हाम्रो दिन भरिको खोजले सार्थकता पाएको थियो ।
त्यहाँ देखियो - एक भयंकर ठुलो झरना । अकल्पनीय । शायद कसैले जीवनमा यत्रो ठुलो झरना देखेको थिएन ।
काठमाडौ नजिकै यस्तो झरना छ भन्ने कुरा धेरैलाई थाहा नहोला । खास 'बिष्णुद्वार' भन्ने ठाउँ नै नौलो हुन सक्छ धेरैलाई । प्रचार त टाढाको कुरा । त्यहाँको सुनसानले यी कुरा प्रमाणित गरिरहेको थियो ।
मैले आफै काठमान्डौ छिरेको झन्डै १८ बर्षछि त्यो ठाउँको नाम सुने र पुग्ने मौका पाए।
त्यहाँ केहिबेर रमाइलो गरियो । जसको बर्णन गर्न सकिन्न । त्यो क्षणलाई भिडियोमा कैद गर्ने प्रयास मात्र भयो ।
फर्कदा नयाँ स्फुर्ती आएको थियो जीउमा । लुगा भिजेका थिए तर पर्वाह थिएन । मोजा भिजेको कारण मैले मोजा लगाइन ।
बाटोमा आएर काठमाडौं नियाल्यौ । देशको झन्डै १ चौथाई मान्छे कोचिएको सानो उपत्यका ।
पुर्बतिर सुर्यको सुन्तले किरणले शिवपुरी बन सुन्दर देखिएको थियो ।
पश्चिमतिर सुर्य ढल्दै गयो ।
हामी बाटैबाटो हिंड्न् थाल्यौं । बाटोमा धेरै झरना देखिए । एउटा झर्ना अध्भुत थियो- तुर्तुरे तर अग्लो ।
हामी हिडिरह्यौ । त्यो बाटैबाटो जांदा बिहान उभो लागेको बाटोमा पुग्ने हाम्रो अनुमान थियो ।
पर एक ठाउँमा ढुङ्गा छापेको बाटाहरु देखियो । एउटा उकालो लाग्ने र एउटा ओरालो झर्ने । त्यहीँबाट झर्ने हो कि भन्ने बिचार पनि आयो । तर सिधै जाने निर्णय भयो ।
६:३० बजे । रात झमक्क पर्यो ।
अब मोबाइलको बत्ति बाल्नु पर्ने भयो। अध्यारो बढेसंगै डर पनि लाग्न थाल्यो ।
फेरि झाडीहरु आए । खोल्चाहरु आए । किराहरु कराउन थाले । तर बाटो भेटिएन ।
हाम्रो डर बढ्दै गयो ।
अब हामीलाई लठ्ठीको आवश्यकता पर्यो । सबैले हातमा लठ्ठी लियौ ।
तर जति हिंडेपनि बाटो भेटिएन ।
झन झन डरलाग्दा खोन्चहरु । रुखका छायांहरु ।
तलतिर हेर्दा अघि हामीले पुग्नुपर्ने ठाउँ भनी संकेत गरेको चैत्य परै छुटिसकेछ ।
आधा घण्टा हिंड्डदा पनि बाटो फेला परेन । हामी झन घना जङ्गलमा छिर्दै थियौं । खोलाको आवाज आइरहेको थियो । आवाज अझ बढ्दै गयो ।
बढ्दै गयो- हाम्रो डर पनि । शायद हामी फेरि हरायौ ।
एउटा खोन्चमा हामी टक्क रोकियौ ।
छङ छङ बजिरहेको खोला । घना जङ्गलमा छिर्दै गरेका हामी ४ साथीभाइ । अब खोला तरेर जङ्गल छिर्ने आट हाम्रो थिएन।
"हामी परै ढुङ्गा छापेको बाटो झर्नुपर्थ्यो ।"- सबैको एकमत भयो र हामी फर्कियौ ।
सबैमा डर थियो तर कसैले देखाएन । सबैलाई थाहा थियो - जस्तोसुकै परिस्थिति पनि चारै जनाले सामना गर्नुपर्नेछ । त्य्सैले त सबैले हातमा लट्ठी बोकेका थियौं ।
फेरि आधा घन्टा फर्किएपछि ढुङ्गा छापेको बाटो आयो । अनि हामी झर्न थाल्यौं ।
जति हामी झर्दै जान्थ्यौ त्यति हाम्रो डर घट्दै जान्थ्यो अनि आशा बढ्दै जान्थ्यो ।
"आर्मिले हामीलाई खोजे कि खोजेनन होला ? "भन्ने एउटा उत्सुकता पनि थियो ।
अनि उज्यालो देखिदै गयो । हाम्रो डर घट्दै गयो ।
अन्तत: हामी त्यहीँ आइपुग्यौ-जहाँबाट आजको हाइकिङ सुरु भएको थियो- शिबपुरी नागार्जुन निकुञ्जको गेट ।
८:०० बजे । त्यहाँ आइपुगेका थियौं । ठिक त्यही समयमा बिहान हामीले हाइकिङ सुरु गरेका थियौं ।
३९,१५८ पाइला । १२ घन्टा । झन्डै ३० किलोमिटरको हाम्रो यात्रा समाप्त भएको थियो भर्खर ।
हामीले दिउसोभरी गरेको फोहोर फिर्ता ल्याएका थियौ ।
डस्टबिनमा फाल्यौ । आर्मीले मान्छेहरु फरक फरक बाटो फर्कने भएकोले सम्पर्क गर्ने नगरेको बताए ।
र हामी बाइक चढेर त्यहाँबाट फर्कियौ ।
घर पुगेर हेर्दा खुट्टामा जुका लागेछ । रगत रोक्न हम्मे हम्मे पर्यो ।
अनि फेरि खुट्टा बेस्मारी दुखेर निदाउन सकिएन । हाम्रो पहिलो हाइकिङ अबिस्वमरणिय रह्यो ।
शिबपुरी नागार्जुन निकुन्ज ।
चराहरुको चिर्बिराहट ।
पानीमुहान । पानीको कलकल आवाज । साना ठुला मनमोहक झर्नाहरु ।
ढुङ्गा छापेको बाटो । लेउ लाग्दा पनि सुन्दर ।
तल्लो देउराली ।
रुखको शितलतामा हिंड्डदाको आनन्द ।
अचम्मको सिस्नो ।
देउराली खोल्चा ।
बदेलले जोतेको माटो ।
रुखका टोड्काहरु ।
प्रलादसंग प्रसन्न भइ शिवको वाणीबाट उत्पत्ति भएकी पबित्र बागमतीको उदगम बाग्द्वार ।
शिवपुरी पिक । उड्दै गरेको बादल । शिबपुरी बाबाको मुर्ति ।
साथीभाइसंग सेलरोटी । चना । वाइवाइ । स्याउ । केरा । चक्लेट खादाको आनंद ।
चौरमा सुत्नुको मज्जा ।
सतरुद्देश्वर महादेवबाट तिनै उपत्यका, नुवाकोट, रसुवा, र सिन्धुपाल्चोकको मनोरम दृश्य ।
कामधेनु शिला ।
अनि बाटो भुल्दाको हाम्रो कथा ।
जुकाले खाएको ठाउँमा खुट्टा ४ दिनसम्म सुन्नियो, चिलाइरह्यो ! घुडामाथी दुखिरह्यो । हप्ताभरि म खोच्याएर हिंडिरहे ।
TAKE NOTHING BUT MEMORIES.
LEAVE NOTHING BUT FOOTPRINTS.
(#unicode not edited to perfection)
No comments:
Post a Comment
Your comments will be highly appreciated.